DLA DOCIEKLIWYCH

Gabinet OliveNaturalMed  w Sopocie ul. Armii Krajowej 114, oraz Starogardzie Gdańskim od stycznia 2018 dysponuje urządzeniem TRIKOMBIN®. Jesteśmy pierwsi w Polsce północnej.

www.olivenaturalmed.pl

TRIKOMBIN to najnowocześniejsze urządzenie „biorezonansowe” , o niespotykanych w innych tego typu urządzeniach  możliwościach i zakresach działania. Służy do diagnostyki i terapii częstotliwościami zharmonizowanymi.

1)               Co to jest (klasyczny) biorezonans ?

Metoda służąca do diagnostyki, oraz do niszczenia patogenów w organizmie człowieka, czy też zwierząt. Służy do tego prąd dodatnio spolaryzowany. Jeśli chcesz poznać dogłębnie podłoże fizyczne tych procesów przeczytaj opracowanie prof. dr hab. Inż. Mariana Treli z GSW Gdańsk ( link https://olivenaturalmed.pl/doc/elektroterapia.pdf).

Historia biorezonansu:

„Każdy organizm wytwarza pole elektromagnetyczne”

Początki historii terapii biorezonansem sięgają 19 wieku,  roku 1879, kiedy to rosyjski naukowiec N.E. Wedensky badał wpływ rytmicznej fali elektromagnetycznej na żywe organizmy. Dowiódł istnienie fali elektromagnetycznej o określonej, optymalnej częstotliwości, która powodowała zwiększoną aktywność komórek, nerwów czy organów, a przy tym miała minimalny próg pobudliwości.

               Na początki 20 stulecia Alexander Gavrilovich Gurwitsch dowiódł, że każdy organizm wielokomórkowy posiada swoje pole elektromagnetyczne, generowane przez pojedyncze komórki, które jest niezbędne do przeprowadzania procesów fizjologicznych.

Badania nad tymi procesami kontynuował potem Amerykanin-  Dr. Royal Rife. Były one możliwe dzięki wynalezionym przez niego mikroskopom optycznym, których powiększenia były tak duże jak te, które uzyskują mikroskopy elektronowe. Dr Reife zastosował jako oświetlacz preparatu lampę próżniową, oraz  układ optyczny, dzięki którym osiągnął widmo światła bliskie monochromatycznemu, czyli podobnemu do laserów. Dodatkowo Rife zastosował soczewki z kwarcu i wypełnił tor optyczny gliceryną- co umożliwiało obserwowanie preparatu biologicznego w ogromnym powiększeniu i to jeszcze w stanie żywym, przez wiele godzin.

 Dlatego mógł badać i fizycznie obserwować, wpływ pola elektromagnetycznego o określonej częstotliwości, na  wyizolowane, dotknięte chorobą komórki pacjentów. Po latach pracy powstała tabela częstotliwości destrukcyjnych dla konkretnych patogenów. Jednym z jego odkryć było również teoria wirusowej przyczyny nowotworzenia. Przeprowadził szereg badań na pacjentach z nowotworami i osiągnął niesamowicie dobre rezultaty. Niestety lobby farmaceutyczne czując ogromne zagrożenie, zniweczyło lata jego pracy, niszcząc jego wyniki badan oraz urządzenia które stworzył. Nie pozwoliło na rozpowszechnienie tej metody.

Dopiero w 1940-1945 roku na Uniwersytecie w Yale, zespół profesora Burr’a potwierdzili wcześniejsza odkrycia- że każdy żywy organizm ma swoje pole elektryczne oraz pole magnetyczne.

               Kolejnym etapem ewolucji biorezonansu były doniesienia Dr’ a Reinholda Volla. Opierając się na stuleciach doświadczeń Tradycyjnej Medycyny Chińskiej (TCM)  że stymulacja określonych punktów akupunkturowych na ciele człowieka, może wzmocnić lub osłabić dany narząd, dowiódł, że punkty te, mają dużo wyższy potencjał elektryczny i zawierają znacznie większą ilość zakończeń nerwowych niż okoliczne tkanki. Tak powstała elektroakupunktura.

Temat pola elektromagnetycznego wytwarzanego przez organizmy żywe i ich jego wykorzystania w terapii kontynuowało wielu badaczy: Niemiec F.A. Popp; potem Franz Morrel, Erich Rache i Ludger Mersmann, którzy stworzyli urządzenie do terapii MORA. Przy zastosowaniu elektrod przyłożonych do skóry pacjenta, urządzenie badało pole elektromagnetyczne pacjenta i zwrotnie wysyłało falę podnoszącą poziom energetyczny organizmu w celu zwalczenia choroby.

Hans Brügemann poszedł o krok dalej, skomputeryzował i zautomatyzował całą procedurę,  całość koncepcji określił mianem BIO REZONANSU i tak w 1987 roku powstało urządzenie Bicom.

Oczywiście kolejni badacze tworzyli własne koncepcje biorezonansu różniące się min. kształtem fali itp.

W 2010 roku naturoterapeuta Alan E. Baklayan stworzył TRIKOMBIN®.

2)           Dlaczego więc TRIKOMBIN® jest taki wyjątkowy?

Po latach badań, Alan E. Baklayan odkrył, że granica możliwości klasycznego biorezonansu kończy się na fakcie, że pacjent jest dodatkowo „ładowany” żeby pozbyć się obciążeń. Co wymaga od organizmu spożytkowania energii, której pacjentom przewlekle chorym i często wyczerpanym brakuje. Jednocześnie na te negatywne ładunki, w sposób stały narażony jest terapeuta.

               Alan E. Baklayan jako pierwszy zastosował w swoim urządzeniu trzy galwanicznie odseparowane kanały które zwiększyły skuteczność terapii od 5 do 21 razy. TRIKOMBIN® wytwarza trzy sygnały dzięki  specjalnie zmodyfikowanym generatorom częstotliwości, które działają niezależnie, choć ich częstotliwości są w pełni zsynchronizowane, a każdy ma oddzielne wyjście. Te trzy sygnały współdziałają, w ściśle określonej proporcji. Ich amplituda jest inna, dla zwiększenia efektywności ich działania.

 Pozwala to na eliminację trzech różnych pasujących do siebie obciążeń w tym samym czasie.

               Kolejna różnica między TRIKOMBIN® a innymi urządzeniami jest ważna. zarówno dla pacjenta jak i terapeuty;

Pacjent w trakcie terapii nie jest poddawany wyładowaniom elektrycznym jak w dotychczas. Częstotliwości generowane przez obciążenia organizmu są ściągane przez antenę (zaraz więcej o tym) i uziemiane.

Terapeuta również nie jest poddawany działaniu negatywnych wyładowań, które działają zaburzając równowagę ustroju, przyczyniają się do przewlekłego zmęczenia. Ale tych różnic jest znacznie więcej...

 TRIKOMBIN® to urządzenie działające w trzech wymiarach:

•             wyładowanie istoty międzykomórkowej  MATRIX, (5 razy silniejsze).

Ciała i umysły ludzi i zwierząt są przeładowane różnego rodzaju obciążeniami. Patogeny- wirusy, grzyby bakterie itd.  dzięki swojemu ujemnemu naładowaniu, „trzymają się” w ciele poprzez przyciąganie elektromagnetyczne. To samo tyczy się różnego rodzaju toksyn, które mają inny ładunek niż tkanki w których zalegają. Dotyczy to również zanieczyszczenia elektromagnetycznego i innych czynników, które mają negatywny wpływ na zdrowie.

TRIKOMBIN® umożliwia pozbycie się tych ujemnych ładunków, dzięki specjalnej antenie są uziemiane, bez „ładowania” pacjenta dodatkową informacją, na której przetworzenie organizm nie ma już siły. Dopiero kiedy pozbędziemy się ładunków negatywnych, możemy wspomóc pacjenta odpowiednimi częstotliwościami, czy częstotliwościami z ampułek , wzmocnionych za pomocą specjalnie zmodyfikowanych generatorów częstotliwości, ale bez mierzalnego przepływu prądu lub pola elektromagnetycznego. Informacje te są dostarczane do pacjenta jako stymulacja (pozytywna energia), który teraz reprezentuje negatywne pole, Siłą neutralizującą niepożądane ładunki jest uziemiona antena, która wyładowuje dysharmoniczne częstotliwości  z organizmu, przy  jednoczesnym harmonizowaniem jego naturalnych wibracji przez TRIKOMBIN®.

Te wyładowania negatywnych ładunków zachodzą na wszystkich poziomach funkcjonowania organizmu:

•             środowiskowym-  z toksynami, mikroorganizmami, metalami ciężkimi

•             wewnątrzkomórkowego metabolizmu

•             komunikacji komórkowej

•             meridianów

•             emocji

•             mentalnym

•             czakr

Dlatego też tak naprawdę, TRIKOMBINU®u nie można nazwać biorezonansem. Pacjent nie jest ładowany żadnymi ładunkami, ani też poddawany działaniu pola elektromagnetycznego.

Działanie TRIKOMBIN®u można porównać do radia, gdzie pacjent jest nadajnikiem, a odbiornikiem Ziemia. Działanie systemu potęguje antena, która działa jak odbiornik i jednocześnie wzmacniacz w stosunku do nadajnika, którym jest pacjent.

•             Ponadto TRIKOMBIN® generuje częstotliwości  od 0.000001 Hz do 36 MHz!

•             terapia częstotliwościami jest możliwa z modulacją 10.000 razy.

               Po 15 latach badań Alan E. Baklayan odkrył, że system energetyczny ciała i jego funkcje, odpowiadają dokładnie harmonicznym prawom Pitagorasa. Zauważył on, iż wibrujące struny wytwarzają harmoniczne tony gdy stosunek długości strun jest liczbą całkowitą i że stosunek ten można przenieść na inne instrumenty. Sam dobrze grał na lirze i stosował muzykoterapię wobec chorych osób. Dla pitagorejczyków jedyne harmoniczne muzyczne interwały to te, które wytworzone były po podzieleniu struny przy pomocy „mostka”, na dwie długości strun. Stosunek podziału struny wynosił na przykład: 2:1, 3:2, 4:3 lub 5:4. Te interwały nazywali oktawami, piątą, czwartą i trzecią.

              

               Okazało się, że ciało ze swoim systemem energetycznym  jest zbudowane jak każdy instrument muzyczny. Dotyczy to sfery emocjonalnej, psychosomatycznej jak i mentalnej.

Pan Baklayan usystematyzował i zebrał wiedzę znaną w Tradycyjnej Medycynie Chińskiej (TCM) od wieków: mamy 12 głównych meridianów w ciele, 12 tonów w oktawie. TCM mówi o określonej kolejności przepływu energii pomiędzy meridianami, według rytmu zegara dobowego. Dlatego TRIKOMBIN® umożliwia pracę:

- na meridianach jako całość i regulację ich funkcji poprzez zrównoważenie ich punktu początkowego i końcowego,

- działanie na poszczególne punkty akupunkturowe. Możliwe jest również

- równoważenie wszystkich dwunastu meridianów czyli jednej oktawy –     jednego poziomu.

-  także stymulację punktu początkowego meridianu na wszystkich poziomach

- możliwe jest też użycie wyładowania całych oktaw.

•             TRIKOMBIN®  dodatkowo ma funkcje generowania częstotliwości wg Rife and Clark.

•             Testowanie konkretnych obciążeń organizmu- wirusów, bakterii, grzybów, toksyn metali i wielu innych odbywa się z użyciem zestawów ampułek zawierających konkretne drgania danych patogenów

•             Sygnał do pacjenta przekazywany jest poprzez trzy elektrody umieszczone na ciele.

3)           TRIKOMBIN® wskazania:

Medycyna klasyczna (akademicka, konwencjonalna) ma doskonałe rozwiązania w stanach ostrych. Świetnie radzi sobie w przypadku złamań, urazów, ostrych infekcji, zawałów, udarów itd., Leki przeciwzapalne, płyny, antybiotyki, a  także sterydy. Dysponując jednak nieomal tą samą pulą leków i zakresem diagnostyki, (mimo ciągłego rozwoju obu tych dziedzin), bardzo często, nie radzi sobie w przypadku chorób przewlekłych.

Wiele z nich określa mianem idiopatycznych- czyli o nieznanej lub niejasnej etiologii, lub autoagresywnych- gdzie organizm walczy z własnymi tkankami niszcząc je. Nie znaczy to, że te choroby nie mają przyczyny, albo że organizm „zwariował”, po prostu nie jest w stanie dostępnymi metodami badań jej znaleźć.

Wiele patogenów działa w bardzo podstępny sposób, działa w symbiozie z metalami ciężkimi, tak jak grzyby, czy bakteriami jak krętki Borelli. Jest w stanie ukryć się  np. w komórce, zmieniając jej metabolizm, powodować bardzo różne objawy w wielu narządach, a nawet na poziomie psychiki, pozornie ze sobą niezwiązane.

Mimo ogromnego postępu medycyny, badań na poziomie genetycznym, MRI, CT bardzo często medycyna klasyczna jest bezsilna.

               TRIKOMBIN®, dzięki swojemu ogromnemu zakresowi częstotliwości, oraz usystematyzowanemu systemowi działania na różnych poziomach funkcjonowania organizmu, jest w stanie wiele tych „głęboko ukrytych” przyczyn znaleźć i wyeliminować.

Dlatego najczęściej na terapię zgłaszają się pacjenci którzy wg wyników badań:

-„są zdrowi” choć czują się ogólnie źle, mają objawy z wielu narządów, pozornie ze sobą niezwiązane

- mają konkretny problem np. astmę czy inny rodzaj alergii i wyczerpali już wszystkie inne możliwości terapii

- cierpią na np. na przewlekłe, nie poddające się terapii biegunki,

- okresowe bóle z różnych okolic ciała o nieznanej przyczynie

- mają zdiagnozowaną

-  już chorobę idiopatyczną, czy też autoagresywną

- mają problemy emocjonalne, pozornie nie związane ze stanem organizmu

- i wiele wiele innych

Gabinet OliveNaturalMed  ul. Armii Krajowej 114 w Sopocie oraz Starogardzie Gdańskim od stycznia 2018
dysponuje tym wspaniałym urządzeniem.
Jesteśmy pierwsi w Polsce północnej.

ZAPRASZAMY. 

Wszystkie zdjęcia wykonane w gabinecie są zastrzeżone.
Powielanie ich bez zgody właściciela  witryny jest niezgodne z prawem.

 Pomiary biorezonansu Trikombin
oczami medycyny akademickiej zachodniej:

Trikombin skanuje organizm płaszczyznowo: 

1. i 2. Płaszczyzna: metale ciężkie, zanieczyszczenia środowiskowe, choroby dziedziczne, wirusy, bakterie, grzybice

3. Płaszczyzna: zatrucia wewnątrzkomórkowe, metale ciężkie, toksyny i konserwanty, choroby dziedziczne, wirusy, ścięgna, kości, stawy, mięśnie,tkanka chrzęstna, tkanka łączna.

4. Płaszczyzna: struktura organizmu ogólnie, organy wewnętrzne, komunikacja neurowegetatywna.

5. Płaszczyzna: płyny w organizmie,

6. Płaszczyzna: komunikacja wewnątrzkomórkowa.

7. Płaszczyzna: wewnątrzkomórkowa przemiana materii, wirusy, borelie, rak, zatrucia wewnątrzkomórkowe, drobnoustroje wewnątrzkomórkowe.

Pomiary na płaszczyznach według splotów:

SPLOT KRZYŻOWY (łac. plexus sacralis) – największy splot nerwowy w organizmie człowieka, twór powstały z wymieszanych (przegrupowanych) gałęzi przednich (brzusznych) nerwów rdzeniowych od L5 do Co1 i częściowo L4 (poprzez nerw widełkowy). Ma kształt trójkąta, którego podstawa skierowana jest do powierzchni miednicznej kości krzyżowej, a wierzchołek do nerwu kulszowego, w stronę dolnej części otworu kulszowego. Swą powierzchnią tylną przylega do przedniej powierzchni mięśnia gruszkowatego (musculus piriformis), przednią powierzchnią zwrócony jest do jamy miednicy i przykryty tylną częścią powięzi miednicy, przylega do naczyń biodrowych wewnętrznych.

Splot podzielony jest na 3 odcinki kulszowy, sromowy i guziczny. Od splotu wychodzą gałęzie krótkie i długie. Krótkie zaopatrują mięsień gruszkowaty, zasłaniacz wewnętrzny, oba bliźniacze i czworoboczny uda. Do gałęzi krótkich należą także gałęzie stawowe i gałęzie okostnowe.
Gałęzie krótkie: 

Zaopatrują mięsień gruszkowaty, mięsień zasłaniacz wewnętrzny, mięśnie bliźniacze, oraz mięsień czworoboczny uda, a także staw biodrowy, okostną guza kulszowego i obu krętarzy kości udowej.
Gałęzie długie

    nerw pośladkowy górny (łac. nervus gluteus superior)
    nerw pośladkowy dolny (łac. nervus gluteus inferior)
    nerw skórny uda tylny (łac. nervus cutaneus femoris posterior)
    nerw kulszowy (łac. nervus ischiadicus)
    nerw sromowy (łac. nervus pudendus)
    nerw guziczny (łac. nervus coccygeus)

Gałęzie długie przechodzą przez otwór kulszowy większy: przez otwór nadgruszkowy przechodzi nerw pośladkowy górny, przez otwór podgruszkowy pozostałe gałęzie. Jedynie nerw guziczny nie przechodzi przez otwór kulszowy większy.
Bibliografia

SPLOT LĘDŹWIOWY (łac. plexus lumbalis) – twór powstały z gałęzi brzusznych nerwów rdzeniowych od L1 do L3 i częściowo L4. Otrzymuje również włókna z Th12. Splot ten leży na wyrostkach poprzecznych kręgów lędźwiowych, między warstwą głęboką i powierzchowną mięśnia lędźwiowego większego.
Gałęzie krótkie

Unerwiają:

    mięsień czworoboczny lędźwi
    mięsień lędźwiowy większy
    mięsień lędźwiowy mniejszy
    mięśnie międzypoprzeczne boczne lędźwi

Gałęzie długie

Idąc od góry, spod brzegu bocznego mięśnia lędźwiowego większego wychodzą:

    nerw biodrowo-podbrzuszny (łac. nervus iliohypogastricus)
    nerw biodrowo-pachwinowy (łac. nervus ilioinguinalis)
    nerw skórny uda boczny (łac. nervus cutaneus femoris lateralis)
    nerw udowy (łac. nervus femoralis)

Spod brzegu przyśrodkowego:

    nerw zasłonowy (łac. nervus obturatorius)

Z przedniej powierzchni mięśnia lędźwiowego większego:

    nerw płciowo-udowy (łac. nervus genitofemoralis)

SPLOT TRZEWNY (łac. plexus coeliacus), potocznie zwany splotem słonecznym (plexus solaris) – jeden z najpowszechniej znanych splotów nerwowych człowieka. Anatomicznie splotem słonecznym określa się odmianę anatomiczną powstałą ze zrośniętych splotów trzewnych prawego i lewego. Należy do grupy splotów autonomicznych. Największy ze splotów przedkręgowych, znajduje się na wysokości I kręgu lędźwiowego, u góry sięgając rozworu aortowego przepony, ku dołowi sięga miejsca odejścia tętnic nerkowych, a bocznie dochodzi do nadnerczy.


Budowa

Zbudowany jest z parzystych zwojów trzewnych (ganglia celiaca), które cechują się dużą zmiennością kształtu, od mających kształt półksiężyca, po zupełnie zrośniętą kulistą formę, do której dochodzą i od której odchodzą liczne "promienie" (stąd dawna nazwa) – gałązki nerwowe. Zwój trzewny ma barwę szaro-czerwoną. W dolnej części splotu można odróżnić oddzielne skupienia tkanki nerwowej, tworzące parzysty zwój aortalno-nerkowy (ganglion aorticorenale) i nieparzysty (pojedynczy) zwój krezkowy górny (ganglion mesentericum).

Do splotu dochodzą:

    nerwy trzewne większy i mniejsze (parzyste),
    gałązki trzewne nerwu błędnego,
    gałązki od ostatniego zwoju piersiowego oraz od górnych zwojów lędźwiowych pnia współczulnego.

Od splotu (towarzysząc naczyniom krwionośnym) odchodzą:

    Parzyste:
        splot przeponowy (łac. plexus phrenicus),
        splot nadnerczowy (łac. plexus suprarenalis),
        splot nerkowy (łac. plexus renalis),
        splot jądrowy u mężczyzn lub jajnikowy u kobiet (łac. plexus testicularis resp. ovaricus),
    nieparzyste:
        splot żołądkowy górny i dolny (łac. plexus gastricus superior et inferior),
        splot wątrobowy (łac. plexus hepaticus),
        splot śledzionowy (łac. plexus lienalis/splenicus),
        splot krezkowy górny (łac. plexus mesentericus superior),
        splot aortowy brzuszny (łac. plexus aorticus abdominalis).

SPLOT SERCOWY (łac. plexus cardiacus) – największy, mieszany splot autonomiczny położony w obszarze klatki piersiowej. Odpowiada za zewnętrzne unerwienie mięśnia sercowego. Zwykle wyróżnia się dwie jego części: mniejszą powierzchowną, leżącą pod łukiem aorty przy miejscu podziału pnia płucnego, oraz rozleglejszą głęboką, którą można znaleźć między aortą, żyłami płucnymi a rozdwojeniem tchawicy. Jego odgałęzienia tworzą wtórne sploty przy sąsiednich naczyniach klatki piersiowej: tak powstają sploty wieńcowe, płucne, przedsionkowe i aortowy piersiowy. Zawiera ciała komórek nerwowych, układające się w rozrzucone na jego powierzchni zwoje.


Pochodzenie włókien

Rozwojowo, serce zstępuje do śródpiersia z obszaru zajmowanego przez łuki gardłowe, pociągając za sobą również towarzyszące mu nerwy. Z racji tego większość włókien zdążających ku niemu odchodzi wysoko, z okolic szyi.

1. Komponenta współczulna: źródło unerwienia przedzwojowego współczulnego mieści się w komórkach rogów bocznych 4-5 pierwszych segmentów piersiowych rdzenia kręgowego. Gałęziami łączącymi białymi dochodzą one do pnia współczulnego, gdzie ulegają przełączeniu we wszystkich zwojach szyjnych i 2-4 górnych piersiowych. Włókna zazwojowe w formie nerwów sercowych (szyjnych: górnego, środkowego i dolnego oraz piersiowych) kierują się w stronę narządu. Spotyka się neurony adrenergiczne, przechodzące przez pień bez przełączenia, tudzież przedzwojowe-cholinergiczne, tworzące synapsy dopiero w zwojach splotu. Ukł. współczulny unerwia w największym stopniu mięśniówkę serca (szczeg. lewej komory), tkankę bodźcotwórczo-przewodzącą oraz naczynia wieńcowe.

2. Komponenta przywspółczulna: włókna przedzwojowe mają swój początek prawdopodobnie w tylnej brzuszno-bocznej części rdzenia przedłużonego; stamtąd zstępują drogą nerwów błędnych. Gałęzie sercowe nerwu błędnego, które zdążają ku splotowi, mogą odchodzić bezpośrednio od samego nerwu błędnego jak i od nn. krtaniowych: górnego i dolnego (wstecznego). Komórki przełączają się w zwojach śródściennych tylnej ściany obu przedsionków i bruzdy wieńcowej. Zazwojowe neurony cholinergiczne zaopatrują ten sam obszar, co włókna współczulne, lecz komory i tt. wieńcowe w niewielkim stopniu przez bezpośredni kontakt; komunikują się za to z odpowiednimi neuronami adrenergicznymi, modulując ich działanie.

3. Włókna dośrodkowe: opuszczają splot zarówno drogą współczulnych nerwów sercowych jak i gałęzi sercowych n. błędnego. Wiązka biegnąca nerwami sercowymi wspina się do części szyjnej pnia współczulnego, podąża w nim na dół i łączy się z rdzeniem na poziomie segmentów C8(Th1)-Th4(Th5) przez gałęzie łączące białe (patrz: Bochenek, t.5) i korzenie grzbietowe. Ciała komórek zlokalizowanych w zwojach rdzeniowych otrzymują m.in. informacje o niedotlenieniu mięśnia i są odpowiedzialne za wywołany atak bólu (projekcja drogą rdzeniowo-wzgórzową). Włókna dośrodkowe, znajdujące się w gałęziach sercowych nerwu błędnego, są ramieniem dośrodkowym odruchów fizjologicznych i kończą się w komórkach zwoju dolnego n. błędnego.
Topografia

1. Część powierzchowna splotu sercowego: leży poniżej łuku aorty, do przodu od prawej tętnicy płucnej. Jest tworzona głównie przez lewy n. sercowy szyjny górny i gałęzie sercowe szyjne lewego n. błędnego. 1-2 zwoje sercowe (ganglia cardiaca) są widoczne bezpośrednio pod łukiem, na prawo od więzadła tętniczego. Utrzymuje łączność z częścią głęboką splotu, prawym splotem wieńcowym i lewym splotem płucnym.

2. Część głęboka splotu sercowego: widać ją naprzód od rozdwojenia aorty, powyżej miejsca podziału pnia płucnego i z tyłu łuku aorty. Składa się z zarówno n. sercowych szyjnych jak i piersiowych oraz wszystkich gałęzi n. błędnego; nie docierają do niego jedynie wiązki uprzednio kończące się w części powierzchownej. Całość sięga bardziej w stronę prawą i dlatego zasila prawy splot płucny czy prawy splot wieńcowy; włókna przechodzące pod pniem płucnym tworzą lewy splot wieńcowy.

3. Lewy (inaczej: tylny) splot wieńcowy (plexus coronarius): silniejszy niż odpowiedni splot po stronie przeciwnej, stanowi głównie przedłużenie części głębokiej splotu sercowego; układa się wzdłuż lewej tętnicy wieńcowej i zasila lewy przedsionek wraz z komorą.

4. Prawy (przedni) splot wieńcowy: współtworzony przez oba części splotu sercowego, towarzyszy prawej tętnicy wieńcowej, aby zająć prawy przedsionek i takąż komorę.

5. Sploty przedsionkowe (plexus atriales): stanowią bezpośrednie odgałęzienia splotu sercowego na obydwa przedsionki; krzyżują się z włóknami odchodzącymi od splotów wieńcowych. Włókna przenikają w głąb ściany serca, wytwarzając kolejno splot nasierdziowy, śródsierdziowy i podwsierdziowy (plexus epicardiacus, myocardiacus et subendocardiacus); o towarzyszących ich zwojach śródściennych była już mowa.
Funkcja

   

Poziom interakcji poszczególnych komponent układu autonomicznego jest wysoki; można jednak ogólnie stwierdzić, że układ współczulny pobudza czynność serca i rozszerza naczynia wieńcowe, a układ przywspółczulny – hamuje ją oraz zmniejsza światło tętnic. Należy wziąć tu pod uwagę nie tylko częstość skurczów, ale też ich siłę, szybkość przewodzenia bodźców i ogólną pobudliwość. W normalnej sytuacji przeważa wpływ części przywspółczulnej, oszczędzającej pracę mięśnia.

Węzeł zatokowo-przedsionkowy związany jest z prawą połową ciała i jest unerwiony przez prawe odnogi ukł. współczulnego i przywspółczulnego. Na węzeł przedsionkowo-komorowy, leżący po lewej stronie, większy wpływ ma lewy n. błędny i lewe nn. sercowe.

Uwagi kliniczne

    Strategicznie ważnym węzłem aferentnej drogi odpowiedzialnej za przewodzenie bólu zdaje się być zwój gwiaździsty (szyjno-piersiowy pnia współczulnego). Jego znieczulenie przerywa (zazwyczaj) napady bólu dusznicy bolesnej, a umyślne drażnienie powoduje powstanie zbliżonych objawów. Były czynione próby chirurgicznego usunięcia tego ośrodka w celu zapobieżenia podobnym atakom u chorych.
    Ze względu na miejsca krzyżowania się neuronów bólowych z nerwami rdzeniowymi, pole Heada dla serca leży w trzeciej i czwartej przestrzeni międzyżebrowej po stronie lewej.
    Autoregulacja pracy mięśniówki serca przez sieć zwojów ściennych w normalnym wypadku jest w zupełności wystarczająca do podtrzymania jego funkcji przy całkowitym odnerwieniu narządu. Przerwanie nerwów zazwyczaj przyczynia się jedynie do mniej ekonomicznej pracy.
    Na działanie węzła zatokowo-przedsionkowego ma dominujący wpływ prawa półkula mózgu, która odpowiada za stany emocjonalne człowieka; odpowiednie szlaki zstępujące nie krzyżują się na terenie rdzenia. Z tego powodu pobudzenie ukł. współczulnego związane z wrażeniem zagrożenia lub podnietą seksualną może się objawiać przyśpieszeniem rytmu serca czy dodatkowymi skurczami. Z drugiej strony, uczucie głębokiego wstrętu (aktywacja ukł. przywspółczulnego) powoduje zwolnienie jego akcji, nawet aż do całkowitego zatrzymania.

SPLOT GARDŁOWY(łac. plexus pharyngeus) – duży splot nerwowy leżący na tylnej ścianie gardła. Tworzą go włókna czuciowe, ruchowe i autonomiczne odchodzące od n. językowo-gardłowego i n. błędnego. Nerw błędny, nerw X (łac. nervus vagus) – najdłuższy z nerwów czaszkowych, jest nerwem mieszanym, prowadzi włókna czuciowe, ruchowe i przywspółczulne. Należy do autonomicznego układu nerwowego (AUN) o charakterze przywspółczulnym (parasympatycznym), podobnie jak okoruchowy, twarzowy i językowo-gardłowy.


Zwoje i jądra

    Zwoje i jądra czuciowe – zwój górny nerwu błędnego (łac. ganglion superius n. vagi) położony w odcinku bocznym otworu żyły szyjnej (łac. foramen jugulare); zwój dolny nerwu błędnego (łac. ganglion inferius n. vagi) położony poniżej, przed wyrostkami poprzecznymi kręgów C1 i C2. Włókna dośrodkowe z tych jąder wchodzą przez bruzdę boczno-tylną do rdzenia przedłużonego, dochodzą pasmem samotnym do jądra pasma samotnego (łac. nucleus tractus solitarii), a także do jego górnego przedłużenia – jądra pasma rdzeniowego nerwu trójdzielnego (łac. nucleus tractus spinalis n. trigemini).
    Jądro ruchowe – jądro dwuznaczne, położone do tyłu od oliwki; włókna ruchowe wychodzą z rdzenia przedłużonego przez bruzdę boczno-tylną.
    Jądro przywspółczulne – jądro grzbietowe nerwu błędnego (łac. Nucleus dorsalis n. vagi); włókna parasympatyczne wychodzą z rdzenia przedłużonego wraz z jądrami ruchowymi przez bruzdę boczno-tylną.

Obszar unerwienia

Nerw błędny zaopatruje:

    ruchowo
        mięśnie podniebienia
        mięśnie gardła
        wszystkie mięśnie krtani,
    czuciowo
        oponę twardą tylnego dołu czaszki (opony mózgowo-rdzeniowe)
        tylny odcinek zewnętrznej powierzchni błony bębenkowej
        skórę ściany tylnej i dolnej przewodu słuchowego zewnętrznego
        przylegającą część małżowiny usznej
        krtań,
    parasympatycznie – wszystkie narządy klatki piersiowej (tchawica, oskrzela, opłucna, splot aortalny, przełyk, serce, osierdzie) i jamy brzusznej (żołądek oraz za pośrednictwem splotu trzewnego: trzustka, śledziona, wątroba, jelito cienkie, początkowy odcinek jelita grubego, nerki i nadnercza)

Przebieg

Wyróżnia się 4 części (odcinki) nerwu:

    głowowa
    szyjna
    piersiowa
    brzuszna

Odchodzi od rdzenia przedłużonego za pośrednictwem kilku korzonków. Opuszcza czaszkę przez tylną, czyli boczną część otworu szyjnego w czaszce (foramen jugulare pars major). W obrębie tego otworu część czuciowa nerwu tworzy niewielki zwój górny, a po wyjściu z otworu drugi, większy zwój dolny.

Po wyjściu z otworu żyły szyjnej nerw błędny biegnie pomiędzy tętnicą szyjną wspólną, a żyłą szyjną wewnętrzną we wspólnej pochewce powięziowej tworząc powrózek naczyniowo-nerwowy szyi. Z szyi przechodzi do śródpiersia górnego (warstwa nerwowa), a następnie tylnego, przy czym nerw błędny lewy krzyżuje się od przodu z łukiem aorty, przebiegając między tętnicą szyjną wspólną lewą i tętnicą podobojczykową lewą; prawy – przechodzi między tętnicą podobojczykową prawą i żyłą podobojczykową prawą. Dalej biegną za korzeniem płuca, po czym dochodzą do przełyku (n. błędny lewy po stronie przedniej, prawy - tylnej; ma to związek ze skręceniem się trzewi w okresie życia płodowego), gdzie tworzą splot przełykowy, plexus esophageus s. oesophageus, którego część przednia utworzona jest głównie z gałązek nerwu lewego, a część tylna, zwykle większa, z gałązek nerwu prawego. Nerwy błędne tworzą dwa pnie. Prawy pień błędny znajduje się na tylnej części przełyku, natomiast lewy na przedniej. Po przejściu do jamy brzusznej pnie błędne rozgałęziają się w ścianie żołądka, oddając gałęzie żołądkowe przednie i tylne (łac. rami gastrici anteriores et posteriores). Na przebiegu nerwu błędnego rozróżniamy część głowową, szyjną, piersiową i brzuszną.
Gałęzie

W części głowowej:

    G. oponowa (łac. r. meningeus)
    G. uszna (łac. r. auricularis)

W części szyjnej:

    Gg gardłowe (łac. rami pharyngei)
    Nerw krtaniowy górny (łac. n. laryngeus superior)
    Gg sercowe szyjne górne (łac. rami cardiaci cervicales superiores s. rr cardiaci superiores)
    Nerw krtaniowy wsteczny (łac. n. laryngeus recurrens) przechodzący w Nerw krtaniowy dolny (łac. n. laryngeus inferior)

W części piersiowej:

    Gg sercowe piersiowe (łac. rr cardiaci thoracici) (współtworzą splot sercowy)
    Gg tchawicze dolne (łac. rr tracheales inferiores)
    Gg oskrzelowe przednie i tylne (łac. rr bronchiales anteriores et posteriores) (współtworzą splot płucny przedni i tylny
    Gg przełykowe (łac. rr esophageales s. oesophageales) (tworzą splot przełykowy)
    Gg śródpiersiowe (łac. rr mediastinales) (współtworzą splot aortowy piersiowy, unerwiają opłucną śródpiersiową)
    Gg osierdziowe (łac. rr pericardiaci)

SPLOT SZYJNO -TĘTNICZY WEWNĘTRZNY (łac. plexus caroticus internus) — splot nerwowy, związany z tętnicą szyjną wewnętrzną. Jest to splot wspólczulny.
Topografia i gałęzie

Splot ten powstaje z nerwu szyjno-tętniczego wewnętrznego (łac. nervus caroticus internus), który odchodzi od zwoju szyjnego górnego (łac. ganglion cervicale superius). Splot przewodzi włókna współczulne zazwojowe, które uległy przełączeniu w zwoju szyjnym górnym. Oplata on tętnicę szyjną wewnętrzną a jego przedłużeniem ku górze jest splot jamisty. Oddaje on trzy ważne gałęzie:

    nerwy szyjno-bębenkowe (łac. nervi caroticotympanici), prowadzą włókna współczulne do splotu bębenkowego
    nerw skalisty głęboki (łac. nervus petrosus profundus), który prowadzi włókna współczulne do zwoju skrzydłowo-podniebiennego
    gałąź współczulna do zwoju rzęskowego (łac. ramus sympathicus ad ganglion ciliare) — prowadząca włókna do mięśnia rozwieracza źrenicy, mięśnia oczodołowego i mięśnia tarczkowego.

Splot też wysyła drobne gałązki współczulne do ściany tętnicy szyjnej wewnętrznej oraz do zwoju Gassera.

Pomiary na płaszczyznach według gruczołów dokrewnych:

1 płaszczyzna- nadnercza i ich funkcje

2 płaszczyzna - jajniki, jądra i ich funkcje

3 płaszczyzna - trzustka i jej funkcje

4 płaszczyzna - grasica i jej funkcje

5 płaszczyzna- tarczyca i przytarczyce i ich funkcje

6 płaszczyzna przysadka i jej funkcje

7 szyszynka i jej funkcje 

W ten sposób skanujemy cały organizm wychwytując blokady w komunikacji międzykomórkowej, obciążenia narządów i układów. Możemy poznać przyczynę dolegliwości, usunąć obciążenia, wyrównać pracę organów wewnętrznych, komunikację wewnątrzkomórkową,  przywrócić witalność i energię oraz homeostazę organizmu.

Kopiowanie, rozpowszechnianie, przedruk i publikacja w jakiejkolwiek formie (również elektronicznej) do celów komercyjnych i prywatnych, bez zgody autora serwisu Joanna Witowska-Drywa, zabronione.
Zdjęcia zamieszczone na stronie  blogowej jak i stronie gabinetu www.olivenaturalmed.pl chronią prawa autorskie. Wykorzystywanie do celów komercyjnych i prywatnych bez zgody autora jest zabronione.